Sigaralarımızı yakıp bilgisayarın başına oturduk. Son iki gündür aralıksız yaptığımız şeyleri bugün de tekrarlamak için. O, birazdan ne olduğunu söyleyeceğim ‘şeyleri’ aralıksız yaptığımızdan gözaltlarımdan artık korkuyordum aynaya baktığımda. İlk defa bu sabah gözlerim, gerçekten animelere benziyordu.
Ekranla karşı karşıya kaldığımda, aslında ekrana bakmaya ara vermediğimi fark ettim. Gece uyurken bile o dere tepe vadileri, o sarı soru işareti ve ünlemleri görmüştüm. Ne var? Çaktın mı biraz? Zeki seni!
Hayatım boyunca bulaştığım her şeyde yaptığım gibi bunu da yarım yamalak öğrenip saldığımdan oyun hakkında neredeyse hiçbir fikrim yoktu. Hele ki o talent ağaçlarına yeni keşfedilmiş bakteri türleriymiş gibi bakıyordum. Benim işim sadece barbarca onu bunu kesmek, doğramaktı.
“Mage açsam olmaz mı ya?” diye şişmiş gözlerimle başarabildiğim kadarıyla yalvarır bakmaya çalıştım. Oyuna her yeni başlayan gibi benim de gözüm mage ya da rouge’daydı. Kolay işte arkadaşım başka sebebi yok. O her konuda “Aa olmaz bu çok sıradan” diyip her şeyi çöpe atabilen kıl karakterim, iş oyuna gelince kolaya kaçıp sürüye katılmıştı. Tüm yalvarmalarıma rağmen beni bu ‘sıradanlaşmadan’ kurtarırcasına bir priest açmam gerektiğini söylediler-sanırım reddedilmemin asıl sebebi şişmiş gözkapaklarımdan kimsenin yalvaran gözlerimi görememiş olmasıydı. Dış görünüşü bana ait olacak karakterim üzerinde hemen talent tartışmaları başladı. Anlamadığımdan öylece bakıp arada bir tanıdık kelime yakalamaya çalıştım.
Sonra? Nolcak… Tek farkı üzerindeki pelerini olan yeni ‘karakterimle’ dağ bayır koşmaya başladım. Fareyi üç kişi kullanıyorduk benim manevra yeteneğimin gelişmemiş olmasından. İmleci aşırı alkollü kullanırken, bir başka kullanıcıdan küfür yedim. Co-pilotlarım, küfrü üzerlerine alıp bakışlarıyla bana iletmeye çalıştılar. Gözleri şişmişti, göremedim.
Level 5’in sonlarına doğru onları yalnız bıraktım. Bu işler rüyalarda daha iyiydi yahu. Hem orda bir mage’le dere tepe koşabilirdim, gözlerim açık.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder