Hava buz gibi soğuktu. Ensemdeki dayanılmaz ağrının diş mi, boğaz mı, baş mı olduğunu çözememiştim. Tek düşünebildiğim; o ağrılı, soğuktan taş kesilmiş enseyi, yatağa uzanıp yumuşacık yastığa yerleştirmekti.
Ancak az sonra üzerimden çıkacak -kıyafet te dahil- her şey o yatağın üzerinde bırak yatmayı, oturmaya dahi yer bırakmayacak bir eşya yığını oluşturacaktı.
Cümleyi yine çöpe atmamak için kütüphaneden aldığım -kütüphane ödünç sorumluluğundan ölesiye korkarım- yöneylem kitabının arkasını karalamayı bile göze almışken, içimden tekrarlamaya karar verdim. Hani birinin telefonunu alır da yazacak yer bulana kadar bağıra bağıra tekrarlarsın ya, öyle. Hoş, kelimeler birbirine girip anlamlarını yitirince o da çöp olur gider, diğerleri gibi.
Bakma öyle gerisi çöp oldu işte salak mısın?!
“Kıçının basurdan yaralı kısmına bir madalya takacaklardı, yarığın taraflarını birleştirmek için…”
Ancak bunu kurtarabildim…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder