Garip sesli bir kız anlatıyordu dersi uyandığımda. Suratımda hırkamın izi, önümde "dersten sıkıldım" diye bağıran defter kenarı çizimleri, tepemdeyse o anda dersi anlatıyor olması gereken "kişi" vardı. Güzel tablo sayılabilirdi, arka fonda tıkalı burunlu bir kız sesi olmasaydı. Hiçbir şey olmamış gibi dönüp en dikkatli öğrenci halimle gözlüklerimi takıp sunumu izlemeye başladım. Kalkıp kızlara "bu renklerle olmaz bu iş bak uyuttunuz beni yahu! mavi-mor sunum mu olurmuş" desem mi dedim en inovasyon düşkünü mühendis halimle ama o an beni durduran en arsız uykulu halim oldu ve kafam... Ah o kafam. Defter kokusu... Tekrar.
Suçluluk duygusuyla uyuyamadım bu sefer. "Kişi" nin nefesi ensemdeydi. Bir an sigara istedim. Bir sonraki derse yirmi dakika kalmıştı ve son sunum hala devam ediyordu. Kızın (fon müziği kız değişmişti, demek ki uyumuşum) biraz saf hali, konuşmasını yavaşlattığından, sunumun ortalama on beş dakika içinde bitmesi ihtimali normal dağılıyordu ve sınıfça dağılıp doğruca diğer derse geçmemize artık on sekiz dakika vardı. Bir sigara yedi dakika sürdüğüne göre gidip kızı dürtmeliydim hızlı okuması için. O an ilkokuldaki biricik rekabet ortamımız hızlı okuma yarışmaları geldi gözümün önüne. Sunumcu kız "öyle günlerde" hep eve gidip ağlıyor olmalıydı. "Üzülme kızım" diyen bir annesi vardı belki ona şeker alırdı falan... Ben de mendil kapmaca günlerinde ağlardım ki nasıl...
Sunum bitti. "Kişi" de uyumuş ki birkaç saniye yorum bekledi sunumcular. Ve herneyse onlar işleriyle güçleriyle meşgulken kapıdan sıvışıp ağzıma bir sigara sıkıştırdım. Ve başım... Aman başım duman... Hahah-hohoh
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder