Karakter tahlili yapmak için çürümüş kız dergilerinden fazlasına ihtiyacım vardı bu sefer. Arkası silgili bir kaleme. Bağlarımı paramparça edecek bir bahçe makasına.
Suratındaki yapışkan aşk izlerinden tiksiniyordum. Ama dokunmak ta öğrenilmiş bir refleksti, durduramıyordum. İğrene iğrene kuru tutkal kalıntılarının üzerine sim dökmeye çalışıyordum. Sevimli görünmesi için, kabul edilebilir olması için, havada kalan jengamın bir boka benzemesi için.
Arkamı yaslayabileceğim, kusursuz bir algoritmam olsun diye iç içe sonsuz döngüler yazdım. Bitirmeden bir yenisini, kapatmadan bir yenisini, düzeltme amaçlı yine bir yenisini. Çıktılarımın ağzına sıçtım.
Makyajları silmek aylar sürebilir bazen. Ve lütfen bir kere sus artık!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder