10.12.10

Madame Density's Clichés

Aklımda tezimsel klişe cümle kalıpları, karşımda artık kalem kullanamamama neden olan paket program varken yazmaya çalışmak başlı başına bir intihar sebebi olabilirdi. Çünkü bunun dışında her şeyim her gece yerli halkıma kutlamalar yaptıracak kadar mükemmeldi. Çünkü hiç bir şeyim ters gitmiyordu. Çünkü yaptığım her işe aşık oluyordum. Bağırsaklarımdan artık tek farkı daha ince kıvrımlardan oluşması olan beynimden sıçtığım her bir mükemmel döl, hayatımı yoluna sokuyordu çünkü. Hiç bir şeyden pişmanlık duymuyordum.

Temiz, mutlu, sıcak, egzotik bitkisel çay kıvamındaydım. Sadece arada, o da aşık olduğum işlerime daha iyi yoğunlaşayım diye kafamı duvara vuruyordum. Duvarın bana özellikle çarptığı veya çarptırıldığı falan yoktu, öyle bir ihtimal yoktu bir kere! Kalp çarpıntım serotonindendi, önümdeki on yılı çarpıttığım için değil.

Mükemmel hayatımı, az düşünülmüş sorularla meşgul etmemeniz gerekiyordu. Bana nasılsın dememeniz. Açık değil mi?

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder