Annesi gibiydi artık ne de olsa. Her çocuğun annesinden beklediği şeyleri bekliyordu o da. Bir kahraman olmasını, amazonvari olmasını, arkadaşlarının annelerini dövmesini, her şeyi başarmasını, her şeye yakışmasını..
Başka annelerin ellerinde madara olurken kendi annesi, “Üzülme” demezdi o yetiştirildiğine pişman ettiren bencil piç. “Anne, hani sen kahramandın?” derdi. Nasılsa düştüm derdi anne, çocuğunun hakikatli bir orospu çocuğu olduğunu düşünerek.
Hiç keşfetmesin isterdi başka anneleri. Hep ellerinde kalsın, hep kucağında uyusun. Ama yok! O ağzına sıçtığımın çocuğuna anne kolları batardı artık randevusuz da giriş sağlanabilen yerlerine. Yapacak şey kalmazdı.
Kanuni olmasa da aldırması gerekti bu çocuğu artık.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder