Kendininkinden çok daha rahat bir yatakta uyandı. Saat dört ya da beş civarıydı, akşamüzeri. Günün en nefret ettiği, ölüm kokan saatlerinde, irin kokan acil servis sedyelerinden birinin üzerindeydi. Ellerini kırarcasına sıkan sevgilisi, katiline yalvaran kurban gibi bakıyordu gözlerinin içine. Biraz umut biraz korku karışımı bir şey işte o bakış. Avucunda hissettiği sıcak ve terli eli, karşılık olarak sıktı o da. Bakmak istemiyordu. İçerisinde herhangi bir ‘his’ bulunduran bir bakış atmak istemiyordu ona. Sevgilim dediği adama karşı içinde birkaç aydır nedenini bilmediği bir nefret biriktirmişti. Birikmiş korkunun, çürüyünce dönüştüğü duygu da olabilirdi bu ‘nefret’ denilen. Aylarca tutsağı olduğu katilin ellerine önce korkuyla, sonra öfkeyle bakan kurbandaki gibi…
Saçı başı dağılmış olan doktor, aceleyle içeri girdi. Acil durum ‘acelesinden’ ziyade bir baştan savma acelesiydi bu. Acemice bir acelecilikti doktorun gösterdiği ki girdiği kapının, arkasındaki sedyeye çarpmasına engel olamadı. Sedyede yatan hastasına attığı aceleci bir özür bakışının ardından, hastanın gözlerine tutacağı feneri çıkardı. Bir iki muayene yapıp klişe sonucu uygulayarak, taburcu onayını verdi hemen.
Bilinci yerinde ve sağlıklı bir birey olarak, kapıdan ayakta çıktı. Sevgilisi, hala elini tutuyordu. Gözlerine yine bakamadı. Ona karşı barındırdığı nefret duygusundan utanıyordu. Utancından yüzünü yerden kaldıramadı yol boyunca. Kaldırımların taşlı olduğunu fark etti. Geçen ay batıp çıktıkları çamurlar bunun için olmalıydı. Sonra yerler, o kadar da pis değillerdi aslında. Yani bu kadar uzun süre bakınca, düzenli ve tekrarlı bir pislik gibi geliyordu insana. Her iki adımda bir parça tükürük vardı örneğin.
Eve varmaları, tramvay yolculuğu artı sekizyüzaltmışbeş adım sürmüştü. Nihayet, sınav sonrası daldığı uykusuna devam edebilirdi. İçinden, “Umarım yanımda yatmak istemez” dedi. Bu ikiyüzlü durumu hiç kaldırabilecek durumda değildi. Odaya girip üstünü değiştirdi. Sevgilisi geldiğinde -neyse ki- çoktan kat kat giyinmişti. Bir şey söylemeden yatağa gitti. Sevgilisinin yanına gelmesini beklerken o, yastığını ve dolaptan bir battaniyeyi alıp, ona küçük bir öpücük verdi. “Yanımda yatmayacak mısın” diye sordu, sanki istiyormuş gibi. “Hayır” dedi sevgilisi, “Tehlikeli olmaya başladı”.
Kapıdan çıkarken, hafifçe arkasını döndü ve “Niye cinsel geleceğimi yok etmeye kalkıştın” dedi. Öylece baktı. Tüm rüyalarını bu adama uygulasa, böyle olmazlardı belki. Ama o, gidip en şiddetli rüyasını uygulama olarak seçiyordu hep. Cevap veremedi. “İyi geceler” dedi adam. Bu, cevap veremediği son soru olmayabilirdi ama yine de “Sana da” diyemedi.
Nefret listesini sıfırladığı günü düşündü. Yeni ve sade bir liste oluşturacaktı- çok gerekli olursa. O listeyle, kendini mumyalayıp asabilirdi şimdi oysa.
Sonuçta ağlamak insanı rahatlatamayabiliyordu artık.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder