Bir an vardı. Kaybettik.
Uzun yıllar melankoli ihtiyacımızı karşılaması için, derinlere kaydettik her bir anı.
"Bir an vardı.." demek için "..aya dokunmak üzere olduğum."
Bitiş noktasında, tanrıya kızamamak için. An geldiğinde, yalnızca korkaklığımıza öfkelenebilmek için.
"Bu kaçağı yedeğe almakta haklı aslında.." demek için "..bir şey yapmayacaktı nasılsa."
'Zamanımız gelecek' derken utanmak için kaydettik geri atılan her adımı.
"Yürüyemez insan yakıtı korkuysa.." demek için "..önünde neler vardır oysa."
Bir an vardı. Ama yine de, bir an için vardı.
Yok ettik.
